هميشه نقطه شروع طراحي صحنه، گنگ و مرزهاي آن تا حدودي نامشخص است. شايد اين مسئله به ماهيت و ذات قاعده‌ناپذير هنر بازگردد و اين كه براي رسيدن به خلقي هنري، هزاران راه گوناگون و متنوع در برابر هنرمند قرار دارد. راه‌هايي كه اتفاقا در بسياري مواقع در مقابل يكديگر قرار مي‌گيرند و به چالش با هم برمي‌خيزند. بروز چنين درگيري‌هاي ذهني كه از تنوع و پراكندگي فنون هنري ناشي مي‌شود آغاز فرآيند طراحي را با مشكلات اين‌چنيني مواجه مي‌سازد. اما جالب اينجاست، گزينش هر روش، فن يا شيوه‌اي در هر صورت به خلق هنري منجر مي‌شود و نتيجه معمولا مطلوب خواهد بود. طراحان صحنه در تمام جهان غالبا از شيوه‌هايي خاص براي خواندن متن و رسيدن به طرح نهايي صحنه بهره مي‌برند. روش‌هايي كه با كمي دقت مي‌توان نكات مشترك بسياري را از ميان آنها كشف كرد و در روند طراحي به كار گرفت. اين در حالي است كه معماري به عنوان پايه طراحي صحنه مدرن همواره راهكارهاي متنوعي را در برابر طراحان صحنه تئاتر قرار داده است. در اين كتاب با استفاده از تحليل و روش‌شناسي در معماري شيوه‌هايي مشخص براي رسيدن به طرح صحنه مطلوب پيشنهاد شده است.