شب كه فرا مي‌رسد دوست دارم گشتي در باغ بزنم. خيال نكنيد ثروتمندم، همه شما هم باغي شبيه باغ من داريد. كمي بعد متوجه منظورم خواهيد شد. در تاريكي - البته نه تاريكي مطلق، چون از پنجره‌هاي خانه نور ملايمي به باغ مي‌تابد - روي چمن‌ها قدم مي‌زنم و كفش‌هايم كمي در علف‌ها فرو مي‌رود. با خودم مي‌انديشم و انديشه‌كنان به بالا نگاه مي‌اندازم تا ببينم آيا آسمان صاف است و ستاره‌ها به چشم مي‌آيند. با انبوه پرسش‌هايي كه در سر دارم به ستاره‌ها نگاه مي‌كنم، اما بعضي شب‌ها هم چيزي از خودم نمي‌پرسم، ستاره‌ها گيج و منگ بالاي سرم هستند و هيچ‌چيز به من نمي‌گويند.