اشعار خيام هيچ‌وقت تازگي و لطافت خود را از دست نخواهد داد. چون اين ترانه‌هاي در ظاهر کوچک ولي پر مغز تمام مسائل مهم و تاريک فلسفي را که در دوران مختلف انسان را سرگردان کرده و او را به وادي سرگرداني کشانده، و افکاري را که جبرا به او تحميل شده و اسراري را که برايش لاينحل باقي مانده مطرح مي‌کند. خيام ترانه‌هاي ناب فلسفي را با زيبايي تمام به زبان آورده است. ديگر از خصايص خيام ذوق لطيف و حس شديد اوست با اينکه قصد شاعري ندارد، از ديدن مناظر زيباي طبيعت گل و سبزه و کيفيت شام و بامداد و مهتاب و ابر و باران و مانند آن‌ها بي‌اختيار طبعش به اهتزاز در مي‌آيد. از رباعيات او مي‌خوانيم: اين کهنه رباط را که عالم نام است...آرامگه ابلق صبح و شام است. بزمي‌ست که وامانده صد جمشيد است...قصريست که تکيه‌گاه صد بهرامست.