«چرا بي‌سر؟» بايد خيلي دقيق باشي تا لرزش را توي صدا و صورت زن ببيني. مرتضا دقيق نيست. ولي تمامي تلاش‌هاي لازم براي مخفي كردن يك لرزش را از بر است. اين تلاش را خوب مي‌شناسد. لرز صداي زن توي صداي مرتضا هم مي‌نشنيد. دلش مي‌خواهد گوشه روسري چيت بي‌گل و حاشيه زن را لمس كند. موهايي كه از بلندي، شكست سينه‌ها را رد كرده‌اند. مثل موهاي مادر توي عكس. دست از موها كه پس مي‌كشد توي دلش، گوشه چشمي مي‌اندازد به راست‌وچپ. مي‌گويد: «ما همه توي حفره زندگي مي‌كنيم.»