هنر نيازهاي معنوي و اميدها را بيان مي‌كند و به اين منزله نقش بسيار مهمي در تربيت اخلاقي دارد. نبايد براي هنر فقط اهداف سودجويانه و عمل‌گرايانه قائل شد. و وقتي فيلمي چنين كاري كرد، ديگر از ذات هنر بيرون مي‌رود. هنر به صرف وجودش انسان را قدر و منزلت مي‌بخشد؛ پيوندهاي معنوي خاصي پديد مي‌آورد كه از انسان‌ها يك اجتماع مي‌سازند، و فضاي اخلاقي‌اي به وجود مي‌آورد كه در آن خود هنر مي‌تواند تجديد شود و بشكفد. در غير اين صورت، هنر رو به فاسد شدن مي گذارد، مانند درخت سيب در باغي كه به حال خود رها شده. اگر هنر بر اساس رسالت‌اش به كار نرود، خواهد مرد و اين بدان معناست كه ديگر هيچ‌كس به وجود آن نيازي ندارد.