كامو در يكي از اين نامه‌ها خطاب به كاسارس مي نويسد: «وقتي مي‌گفتم تو بودي كه به من زيستن آموختي مي‌خنديدي، ولي واقعيت دارد. من از تو آموخته‌ام كه زندگي جدا از مرگ و چيزهاي منفي ديگر نيست، بلكه با همين مرگ‌ها و نيستي‌ها و چيزهاي منفي‌اش تحسين‌برانگيز است. من رفته‌رفته، بي‌آن‌كه بدانم، با نگاه كردن به تو زندگي كردن را آموخته‌ام و سعي كرده‌ام ستايشت كنم و درون خودم به تعادل برسم و به چيزهايي دست يابم كه تو در من دوست داري.» زنده‌باد عشق گزيده دويست نامه از ميان هشتصد و شصت و پنج نامه‌اي است كه اين دو، طي سال‌هاي آشنايي از تابستان 1944 ا زمستان 1960، ردوبدل كردند.