کتاب «زندگي من» را شاگال پس از آغاز جنگ جهاني اول در 1914 و در سال‌هاي اقامت اجباري‌اش در مسکو و زادگاهش ويتبسک نوشته است. بنابراين مطالب آن به خاطرات دوران جواني او محدود مي‌شود. نکته‌اي که در اين کتاب جلب توجه مي‌کند طرز بيان او و به کارگيري عبارات و استعاراتي است که گويي از دل تابلوهاي او بيرون آمده‌اند: تشبيه دختران به گاوهاي سرخ، پريدن توي جيب‌ها و روي بيني کسي، پرواز سرش در اتاق، رنگ‌هايي که مبدل به شراب مي‌شوند و تابلوهايش از درون آن بيرون مي‌جهند، مردم شهر که بر فراز زمين راه مي‌روند و تصويرهايي از اين دست. اين نکته نيز نبايد ناگفته بماند که در روايت شاگال، زمان يکدست نيست. او مدام از حال به گذشته مي‌رود و از گذشته به حال بر مي‌گردد. مترجم نيز براي رعايت سبک نويسنده خود را ناگزير از پيروي از اين شيوه گفتار، ديد و تغييري در زمان افعال نداد.