در هر زمانه‌اي، در کنار آنچه مردم گفتن و انجام‌دادنش را طبيعي فرض مي‌کنند، در کنار آنچه کتاب‌ها و پوسترهاي داخل مترو و حتي داستان‌هاي خنده‌دار توصيه مي‌کنند که به آن فکر کنيم، هستند چيزهايي که جامعه درباره‌شان سکوت مي‌کند، بي‌آنکه به آن واقف باشد، و کساني که اين چيزها را حس مي‌کنند ولي نمي‌توانند نامي از آنها ببرند محکوم‌اند به رنج تنهايي. سپس روزي به‌ناگهان، يا به‌تدريج، اين سکوت شکسته مي‌شود و دربار? چيزهايي که بالاخره به رسميت شناخته مي‌شوند کلمات‌اند که سرريز مي‌کنند و در همان زمان، در آن سطح زيرين، باز سکوت است که دربار? آن چيز و اين چيز شکل مي‌گيرد.