آدم‌ها با گذشته‌هايي که همواره در فاصله و نزديک‌اند و شهر به شهر، خيابان به خيابان، قدم به قدم، ليوان به ليوان و نفس به نفس در پي‌شان مي‌آيند، چه مي‌کنند؟ آدم‌هايي که از يک گذشته، يک زندگي و يک تاريخ شکست گريخته‌اند و بازهم هرآن که سر برمي‌گردانند يا به پيرامون‌شان نظر مي‌کنند، همه آن‌چه پشت سر گذاشته‌اند را در حال و آينده‌شان مي‌بينند، آن‌قدر بخت‌يار هستند که بتوانند به هر جان کندني، ويراني‌هاي ساليان از پس ساليان را بالاخره و براي هميشه بگذارند و درگذرند؟ کانر مک‌فرسن در سرود دوبلين و نمايشنامه‌هاي ديگر، در مسير سنت درام‌نويسي ايرلندي‌هاي معاصر، زندگي همين آدم‌ها را برابر ما گذاشته و نمايشنامه‌هايش را بر مبناي همين پرسش‌ها شکل و قوام داده است. مردم آثار مک‌فرسن، ناقهرمانان دوراني‌ هستند که غرق در تباهي سعي داشته‌اند فرار کنند، درحالي‌که نمي‌دانند هربار که مي‌گويي اين آخرين‌بار است، گويي در نقطه آغاز همان اولين‌بار ايستاده‌اي، با اين تفاوت که در گذر عمر تن و جان، مرگ ايستاده در مي‌زند!