آخ! همين را كم داشتم كه قطره‌هاي اشكم از شدت فكر كردن درباره ديزي، روي اين صفحه بيفتد! بايد اعتراف كنم كه نگرانش هستم. يعني از بيابان جان سالم به در مي‌برد؟ مي‌تواند با پاگنده‌هاي ديگر كنار بيايد؟ موفق مي‌شود به خانه پيش بچه‌هايش برگردد؟ اين كه جواب سوال‌هايم را نمي‌دانم، ديوانه‌ام مي‌كند. مادر مي‌گويد تحمل ندانستن جواب سوال‌ها، همان‌قدر كه يكي از سخت‌ترين شرايط زندگي به‌حساب مي‌آيد، يكي از زيباترين معماها هم هست. اما به‌نظر من كه هيچ زيبا نيست.