داستان‌‌‌‌‌‌هاي كوتاه مي‌‌‌‌‌‌توانند گستره غيرمنتظره‌‌‌‌‌‌اي را در زماني اندك پوشش دهند و اين ويژگي در اين مجموعه به بهترين وجه به كار رفته است. هنر آريما اين است كه تاريخچه يك خانواده را در چند صفحه خلاصه مي‌‌‌‌‌‌كند و از دل آن تمثيلات اخلاقي و آرماني، روايات جادويي و كابوس‌‌‌‌‌‌هايي وحشتناك بيرون مي‌‌‌‌‌‌كشد؛ و اين كار به طرز شگفت‌‌‌‌‌‌انگيزي در حد فاصل كمدي و روانشناسي رئال صورت مي‌‌‌‌‌‌پذيرد. وقايع اين داستان‌‌‌‌‌‌ها با جهش‌‌‌‌‌‌هاي ناگهاني از واقعيت به خيال و با اشاره‌‌‌‌‌‌هاي ظريف فمينيستي و از همه مهم‌‌‌‌‌‌تر، با گريزي به دنياي پساآخرالزماني، يادآور آثار مارگارت آتوود است. اين تشابه نه به معناي كتمان نوآوري و خلاقيت آريما، بلكه گواهي است بر توانمندي اين نويسنده جوان.