سقوط داستان و روايت ويراني است؛ ويراني انسان، تمدن، جامعه و خود راوي. سقوط همان کشاکش مدام کاموست که نه مي‌تواند با ديگران زندگي کند و نه بدون آن‌ها. راوي از بطن فساد خود و جامعه و سپس تأمل در اين فساد فردي و درعين‌حال همه‌گير و عام به نوعي تعالي رسيده است؛ تعالي درخشان زوال. جامعه و فرد کافي‌است در اين لجنزار سلطه‌گر و سلطه‌پذير لبخند به لب داشته باشند و ظواهر را رعايت کنند تا همه‌چيز تحمل‌پذير و حتي خوشايند شود؛ در سر ما نيز، همچون سر راوي، همواره صداي قربانيان مي‌پيچد و چاره جز سقوط نيست.