معمولا چنين عنوان مي‌شود كه قوم قزاق ادبيات مكتوب كهني نداشته‌اند و آثار ادبي‌شان تازه در 150 سال اخير به نوشتار درآمده است، ولي از داستان‌هاي همين كتاب درمي‌يابيم كه سنت‌هاي كهن فرهنگي، به رغم نقل شفاهي و سينه‌به‌سينه، نيرومند بوده‌اند و در آثار نويسندگان قرن بيستم نيز زنده مانده‌اند. گاه شاهد حضور پررنگ «كوي‌شي»ها در داستان هستيم كه نوازندگان و اجراكنندگان موسيقي سنتي قزاقي‌اند، گاه «بقسي»ها پا به ميدان مي‌گذارند كه جادوگران و كاهنان قديمي قزاق‌ها هستند، و گاه سخن از شعرها و حكايت‌ها و متل‌هايي به ميان مي‌آيد كه نسل اندر نسل روايت شده‌اند و در داستان‌هاي جديد نشان از دلبستگي نويسندگان به فرهنگ كهن قزاقي دارند.