مي‌گفت آنچه اهميت دارد، خوگرفتن به يك چهره است؛ نه زيبايي آن چهره، بلكه خوگرفتن به آن. زيبايي در نهايت چيست، به‌جز مسئله احمقانه هندسي، تنها اتصالي خوش‌يمن ميان مجموعه‌اي از دهان، بيني و چشم‌هاي موجود. اما اگر ياد گرفتي چهره‌اي را بشناسي و وقتي خوابش مي‌آيد آن را ببيني، وقتي سرما خورده، وقتي به‌خاطر يك روز بد نابود شده است، اگر به آن چهره خو گرفتي، آن‌وقت آن مسئله زيبايي را پشت‌سر گذاشته‌اي. موافق نيستي؟