حافظه آدمي محملِ رويدادهاي گذشته است، و حتي محملِ آنچه روي نداده. حافظه ميل به دستکاريي رويدادها دارد و آهسته‌آهسته طوري در رويدادها دست مي‌برد که ما، در مقامِ به‌يادآورنده، بدان آگاه نمي‌شويم. از اين روست که امروز با ديدن عکسي مربوط به گذشته‌ دور‌، يک روايت داريم و ديروز روايتي ديگر داشته‌ايم و فردا احتمالا روايتي داشته باشيم يکسر متفاوت با امروز و ديروز. روايتت جهانن درونيِ يک عکس، چه خود روشن و سرراست باشد و چه مبهم و انتزاعي، ذهنِ ما روايت خود را با تکيه بر شناخت پيشيني‌مان از زندگيِ سپري‌شده مي‌سازد. سومين اول شخص مفرد، به قرار دو اول شخص پيشين، به زبان محاوره‌ عاميانه نوشته شده است. نگارنده بر آن است که روايت قصه‌هاي عکس‌ها با اين زبان به دنياي درونيِ قصه‌ها نزديک‌تر مي‌شود، يا شايد اصلا اين قصه‌ها مي‌بايست با اين زبان تعريف مي‌شد؛ زبان عاميانه‌اي که روي در اضمحلال دارد و زبان عاميانه‌ي ديگري جاي آن را مي‌گيرد.