تا سال‌ها به فيلم‌هاي اريك رومر با ترديد نگريسته مي‌شد و به‌نظر مي‌رسيد منتقدان بسياري در تشريح و تبيين فيلم‌هاي او ميان تلقي «دمده» از اخلاق‌گرايي، «پيش‌پاافتادگي داستان‌ها»، سبك بصري قابل‌پيش‌بيني و فاقد غافل‌گيري و ناخنك‌زدن‌هاي گاه‌به‌گاهش به تلقي ادبي از سينما در نوسان‌اند.