آلن بديو در سي متن مختلف كه از اواخر دهه 1950 تا امروز را در برمي‌گيرند، از رابطه خويش با «هنر هفتم» نوشته است. اين متون سيري فراخ‌دامن از سينماي هنري پنجاه سال اخير در دسترس قرار مي‌دهند، از فيلم‌سازان مدرنيته (مورنائو، برسون، اوليويرا، تاتي، گودار) تا شماري فيلم‌هاي معاصر امريكايي (ماتريكس، ماگنوليا، دنياي بي‌عيب و نقص)، در كنار چند تجربه نادر (گي دوبور، سينماي 68، فيلم‌هاي مبارز گروپ فودر و غيره) و مقاله‌هاي تحليلي درباره مشخصه‌هاي فيلم كمدي فرانسوي، فيلم‌سازان «مدرنيته دوم»، سينماي سوئيس به مثابه مظهر «بي‌طرفي سينمايي»، در باب «ديالكتيك حكايت»، فيلم به مثابه «ماشين فلسفي»، سينما به مثابه «مظهر دموكراسي» و بحث‌هاي موشكافانه درباره بسياري فيلم‌ها و فيلم‌سازان برجسته ديگر،از جمله ميزوگوچي، اوزو، روسليني، ويسكونتي، هيچكاك، هاكس، آنتوني مان و عباس كيارستمي.