لويي زمپريني در کودکي ويرانگري اصلاح‌ناپذير به نظر مي‌رسيد، در نوجواني سرکشي‌اش را در صرف دويدن كرد، متوجه استعدادي شگفت‌آور شد و به المپيک برلين رفت. اما با شروع جنگ جهاني دوم، به هوانورد تبديل شد و سفري را آغاز كرد كه به پروازي محكوم به فنا در ماه مه سال 1943 منجر شد. هنگامي كه بمب‌افكن او در اقيانوس آرام سقوط كرد، برخلاف همه احتمالات، زنده ماند. پيش رويش هزاران كيلومتر اقيانوس، كوسه‌هاي جهنده، تشنگي و گرسنگي، هواپيماهاي دشمن و فراتر از آن، اسارت بود. زمپريني نااميدي را با ابتكار، رنج را با اميد و شوخ‌طبعي، و وحشيگري را با عصيان پاسخ مي‌داد.