حالا مي‌دانم که زندگي‌هايمان متشکل از فصل‌هاي متغير است. در تاريک‌ترين روزهاي اواسط زمستان غم افزا بايد هر کاري از دستمان برمي‌آيد براي حفظ ايمانمان انجام بدهيم، جسم و روحمان را تغذيه کنيم و شعله‌اي (ولو بسيار کوچک يا باريک) را در ژرفاي قلب‌هايمان روشن نگه داريم.
شمع و چراغ هاي تزييني روشن کنيم و با نويد تولدي دوباره ظلمتي را به عقب برانيم که ما را تهديد مي‌کند؛ … اگر بتوانيم به اندازه کافي دوام بياوريم بهار باز مي‌گردد و برگ‌هايي که در عمق شاخه‌هاي عريان و ساقه‌هاي بي‌برگ و بار درخت مو پنهان است با وعده‌اي محبت‌آميز، در آفتاب گشوده مي‌شود.
