از اختصاصات لفظي و نحوه خاص اداي او و طرز و طورهاي بياني در جزئيات، تركيب‌ها، تعبيرها، مخفف كردن‌ها و... و احيانا نمودن نمونه‌هاي نظير كارهاي او، در آثار ديگران و بويژه از قدما و اينكه چندان بي‌سابقه نيست و پيدا كردن بعضي شواهد در اين خصوص كه «اين گناهي نه كه اول به جهان» او كرده باشد، بلكه گاهي ديگران نيز نظاير آن ارتكاب‌ها را داشته‌اند... نظير اينكه نيما مكرر دارد كه مي‌گويد: گاه كه... گه كه... ،يعني: آن‌گاه كه... يا: دم كه... يعني: آن دم كه... ، جا، كه ... يعني: آن جا كه ... و خلاصه در آن مورد كه «آن» ادات اشاره را پيش از كلمات حاكي از مكان يا زمان (و زمان بيشتر) حذف مي‌كند.