اما اين روزها يك چيزي را خيلي خوب فهميده‌ام امين كه تمام دنيا و مافيهاش را هم اگر بهت بدهند به قيمت ولو يك نيمه اشك بچه‌اي معصوم به چي و چي قسم كه نمي‌ارزد. نه به عطر چايي بين‌مان قسم كه نمي‌ارزد. آخر ديگر چي مانده برامان كه قسم بخوريم بهش؟ اين روزها ديگر حتي نازك‌تر از گل هم بهش نمي‌گويم. همه دلخوشي‌م هم همين است وخب به قول تو داريم آسته آسته راه مي‌رويم كه يك وقت گربه‌اي چيزي شاخي... راستي چند قرن رفته از عمر اين ضرب‌المثل؟ يا چند قرن مي‌گذرد از اين مثل معروف كه بيا ديوار موش دارد و موش هم گوش؟ هيچ فكرش را كرده‌اي اصلن كه ماها همه‌مان چرا توي اين ضرب‌المثل‌ها به دنيا مي‌آييم و لالوهاي همين مثل‌ها هم از دنيا مي‌رويم؟ بگو آن جاها هم كه اينجا نيست از همين خبرها هست؟