هنري: من اين شكو با خودم خركش مي‌كنم اينور و اونور. هر لحظه از زندگيم قراره به خودم شك داشته باشم. مكث. نمي‌تونم اين كارو بكنم! نمي‌تونم زندگي كنم. كانوري: چقدر قهرمانانه! خيلي چيزاي بيشتري هست كه با كمك‌كردن به بقيه مشغول نگهت داره؛ ديگه خودتم فراموش مي‌كني. تو خيلي نگران خودتي، هنري؛ مي‌خواي زندگي‌تو رها كني. به جهنم، چيزي كه تو بايد بكني كاره، و زندگي تو با يه معامله قراره نجات بدي. مكث. ببين اينجا رو، هنري، اگه تو امروز بميري، تصويرش ديگه كامل مي‌شه؛ اون‌وقته كه تو اونو از روي غرورت كشتي، اون‌وقته كه واسه هميشه رديف مي‌شه. ولي اگه زندگي كني... هنري: بعدش چي؟ كانوري: بعدش هيچي رديف نمي‌شه. اين كل زندگي‌ته كه كاراي شخص خودت قضاوت مي‌شه. مكث. اگه بذاري بهت شكليك كنن وقتي هنوز كار واسه كردن داري، هيچي بي‌مفهوم‌تر از مرگت نمي‌شه. مكث. بگم بيان ديگه؟