فروغ در نوجواني سرودن شعر را شروع كرد. بيشتر غزل و دوبيتي‌هاي عاشقانه مي‌نوشت. او هميشه به دنبال زبان خاص خود در شعر بود. ناگهان با چاپ اولين مجموعه شعرش كه «اسير» نام داشت صداي زنانه‌اي در ادبيات ايران شنيده شد. اما بسياري از منتقدين شعرش را احساسات زودگذر يك دختر كم‌تجربه شمردند. مردم نيز شعرهايش را حرف‌هاي بي‌پرواي زني جوان قلمداد كردند.