يك سوي داستان شوپنهاور جوان است كه سري پرباد، آكنده از ايده و انديشه، و سوي ديگر گوته سالخورده است، كه سرد و گرم روزگار را چشيده و باد غروز از سر بيرون رانده. شوپنهاور كه از هم‌روزگاران خود كمتر كسي را به چيزي مي‌گيرد گوته را سخت ارج مي‌نهد و انگهي از نقد انديشه‌اش هم باكي ندارد. اي‌بسا سرانجام همين خوي آتشين او اديب را ندكي مي‌رماند و باب گفت‌و‌گوي قلمي آن دو را زودتر از زود مي‌بندد.