در دو سه دهه اخير شماري از فيلم‌هاي روايتي توليد شده است كه فهم آن‌ها نيازمند تماشاي چندباره است. دليل اصلي اين نياز، روند روايتگري اين فيلم‌ها است كه شبيه پازل يا جورچين است؛ به اين معنا كه بايد قطعات پراكنده آن‌ها را كنار هم چيد تا به روند داستان و فهم ماجراها دست يافت. اين دسته از فيلم‌هاي متاخر به فيلم‌هاي «پازلي» معروف شده‌اند. در مقالات اين كتاب، به تاثير اين دوران داستان‌گويي جديد بر سينماي امروز پرداخته شده؛ و «فيلم‌هاي پازلي امروز» مشخص و تجزيه‌وتحليل شده‌اند. اين فيلم‌ها چرخه معروفي از فيلم‌ها از دهه 1990 به اين‌سو است كه فنون داستان‌گويي كلاسيك را نفي مي‌كنند و داستان‌گويي پيچيده را جايگزين آن مي‌سازند.