صمد ضمن داستان نوشتن، مخاطب خود را وامي‌دارد تا خود به قصه گفتن رو بياورد. قصه، سپري است در برابر خطرها و دريغ‌هاي جهان پيش رو. مهم نيست كه قصه چقدر ساده باشد و زبان راوي در بدو امر ناپخته، تعليم نديده يا از سر بي‌تجربگي باشد، هركس در هر جا و هر موقعيتي حق دارد زندگي‌اش را در قالب داستان روايت كند. پايان خوش كه ظاهرا جز جدايي‌ناپذير داستان‌هاي كودك و نوجوان فرض مي‌شود، در داستان صمد با چيز ديگري جايگزين شده است: تداوم. داستان‌ها در لحظه ناكامي و شكست ادامه دارند و همواره كسي هست كه وظيفه ادامه داستان را تقبل مي‌كند.