نديمه: طفلك بيچاره، چقدر زير برق جواهرات‌ات رنگ‌پريده به نظر مي‌رسي. لنا: آه خداي من، مي‌توانم عشق بورزم، چرا كه نه؟ ما هميشه تنها راه مي‌رويم و دست‌مان را براي گرفتن دستي ديگر دراز مي‌كنيم تا زماني كه مرده‌شور دست‌ها را از هم جدا ساخته و روي سينه‌هاي‌مان خم كند...