تو اي مادرِ زمين، تو اي سپيده‌ صبح، و شما اي كوه‌ها! از چه رو شما زيباييد؟ من نمي‌توانم دوست‌تان بدارم. و تو اي چشم درخشان كيهان، كه بر همگان باز مي‌شوي و همگان را شور و شادي مي‌بخشي، تو در دل من نمي‌آويزي. و شما، اي صخره‌هايي كه بر لب پرتگاه مهيب‌تان ايستاده‌ام، و از بلنداي آن كاج‌هاي تنومند كنار سيلاب زير پايم را چون بوته‌هايي خرد مي‌بينم. اكنون كه تنها يك خيز، يك تكان، و حتا يك نفس، سينه‌ام را به سينه‌ سنگي دره‌هاي‌تان خواهد فشرد تا جاودانه در آغوش‌تان بيارامم، چرا درنگ كنم؟