مجمع‌الوحوش سومين رمان عطيه عطارزاده است. در دو رمان قبلي، عطارزاده به‌خوبي نشان داد كه علاقه ويژه‌اي به شخصيت‌هاي در حاشيه و دور از نظر دارد. در عين‌حال، مهارت خودش را در ترسيم و توصيف فضاهاي بديع و موقعيت‌هاي غريب با نثري منحصربه‌فرد به اثبات رساند. او در رمان نيز همان رويه را پي گرفته و ما را به جهاني غريب و كم‌تر شناخته مي‌برد: به باغ‌وحش ناصري در زمانه گرفتاري ايران در جنگ جهاني اول. به زمانه عسرت و گرسنگي و بيماري و قحطي. در زمانه‌اي كه سگ و گربه و موش هم در كوچه‌ها، از شدت شكار مردم قحطي‌زده و گرسنه، ناياب شده‌اند. اسحق، نگهبان مجمع‌الوحوش، از جان‌ومال هر چه دارد مايه مي‌گذارد تا حيوانات باغ‌وحش را نجات دهد. طاووس و باز و عقاب و شير و خرس و يوزي كه ناصرالدين‌شاه به زحمت و علاقه جمع‌آوري‌شان كرده بود حالا پس از مرگ مورد بي‌توجهي مظفرالدين‌شاه و بعد محمدعلي‌شاه و بعدتر احمد‌شاه جوان قرار گرفته است.