داستان مردي رفته‌ي خواب در ظاهر بيشتر در سكوت و انزوا مي‌گذرد و در آن خبري از شلوغي فرمي و ساختاري نيست. راوي، مردي جوان، تصميم گرفته از همه‌چيز فاصله بگيرد، درگير هيچ‌چيز نباشد. مي‌خواهد «هيچ‌كاري» نكند. نه اميدوار باشد، نه نااميد. در خلوت خانه دانشجويي‌اش تصميم مي‌گيرد ديگر «تصميم» نگيرد. مي‌خواهد به‌تدريج از بازي خارج شود.