ما در دهه 1980 شيلي محبوس شده‌ايم. ابرهاي تاريك بر زندگي‌مان سايه انداخته و در هزارتوي ترس، سانسور و اختناق سرگردان‌مان كرده است. هم‌كلاسي‌مان، استريا گونسالس، رفته و از ديده‌ها ناپديد شده، اما غيبتش در زندگي‌مان حضوري شبح‌گون دارد. تكه‌هاي درهم‌تنيده روياها، نامه‌ها و خاطرات دوران كودكي را احضار مي‌كنيم تا نگذاريم حقيقت پاك شود؛ مقاومت مي‌كنيم و تكه‌ها را كنار هم مي‌چينيم و مي‌كوشيم معصوميت بر بادرفته‌مان را باز پس بگيريم و عليه فراموشي بايستيم. نبردهاي‌مان شبيه بازي ويديويي محبوب‌مان، «مهاجمان فضا»، مي‌شود و در دالان‌هاي وحشت دوستي‌مان به پيوندي ناگسستني بدل مي‌شود؛ مشعل اميد در دل تاريكي دامن‌گستر.