ايران دهه‌ 90 را مي‌توان دهه‌ توليد تهي‌دستي دانست. اقتصاد در وضعيتي فاجعه‌بار قرار گرفت و بحران‌هاي پياپي منجر به توليد نظام‌مند لشکر فقرا شد. در همين دهه بود که متراکم‌شدن فقر سوژه‌ گزارش‌هاي خبري و فيلم‌هاي پرشماري شد و نظام بازنمايي رسانه‌اي را تحت تأثير قرار داد. تهي‌دستان زيادي براي نخستين‌بار اسم‌دار شدند: سوخت‌بر، کول‌بر، زباله‌گرد، دست‌فروش و گورخواب. اين فيگورها قبلا هم در جغرافياي ايران حاضر بودند، ولي در اين دهه بود که رؤيت‌پذير شدند. نويسندگان موزه‌ پايين‌شهر و تماشاچيانش نشان داده‌اند که چرا اين رؤيت‌پذيري باعث نشد تا فرودست و زندگي محقرش تبديل به مسئله شود، چگونه موضوع اصلي تبديل شد به سوژه‌هايي براي کليک‌خوري سايت‌ها و فروش قصه‌شان در سينماها، و در نهايت چگونه فرودستان براي فرادستان امري تماشايي به حساب آمدند و پايين‌شهر به موزه‌اي بزرگ از فقر بدل شد.