پيش از طوفان، به ميخ و چكش نياز داريد تا پناهگاهي بسازيد و هنگام طوفان به آن پناه ببريد؛ اما در دل تندباد، ميخ و چكش به كارتان نمي‌آيد و اگر كسي بگويد كه بهتر بود از قبل چنين‌وچنان مي‌كرديد، حرف‌هايش هيچ دردي از شما دوا نخواهد كرد. در اين لحظه‌ها كسي بايد باشد كه به چشمتان نگاه كند و حرف‌هايي بزند كه در آن دم نياز داريد بشنويد، جمله‌هايي مثل:« من كنارت هستم. بيا با هم از اين برزخ بگذريم. من راه را نشانت مي‌دهم.»