«كافه‌ها جاي مناسبي براي نوشتن هستند، ولي براي انديشيدن نه. من مخفي‌گاه‌هايي براي فكر كردن يافته‌ام، فضاهاي بينابيني و گذري، بازرسي گمرك در فرودگاهي خارجي، صف سوار شدن مسافران گمنام هواپيما، محل انتظار آدم‌هاي بي‌نام‌ونشان براي رسيدن اتوبوس، ايستگاه قطار مركزي برلين با رهگذران بي‌چهره. در اين مخفي‌گاه‌ها آدم از پنهان شدن لاي چين‌وتاي پارچه زندگي لذت مي‌برد و ايده جوانه مي‌زند.»