يكي از چشم‌اندازهاي كهن و مهمي كه طبيعت و فرهنگ را در تاريخ ايران به هم مي‌رساند آيين و جشن باستاني نوروز است. اين ويژگي مهم، يعني يگانگي ميراث فرهنگي و طبيعي، با تعريفي كه از توسعه پايدار و ويژگي‌هاي كليدي آن وجود دارد سازگار و هم‌سو است: همزاد بودن طبيعت و فرهنگ. به واقع يكي از آيين‌هايي كه حافظ ميراث طبيعي و معنوي ايرانيان بوده و نقشي بسيار قدرتمند در زمينه پايداري هويت ايراني ايفا نموده است اين آيين كهن و ديرين‌سال تلقي مي‌شود. آيين نوروز نه تنها خاستگاه هم‌گرايي انسان و فرهنگ او با طبيعت بوده است، بلكه به دليل انعكاس زيست جهان مشترك اقوام ايراني از عوامل تقويت همبستگي اين اقوام و زدودن هر نشانه‌اي از واگرايي در طي تاريخ اين سرزمين كهن تلقي مي‌گردد.