رمان «نوه آقاي لين» داستان نيست، افسانه هم نيست، شعري است بلند و روان، در کمال سادگي و در نهايت ،زيبايي، به زيبايي و درخشندگي آب زلالي که از چشمه‌اي کوچک در دل کوه روان مي‌شود و زمزمه‌کنان به‌سوي دشت مي‌رود، بي‌هيچ شتابي بي‌هيچ سروصدايي؛ مگر زمزمه‌اي دلنواز و آرامش‌بخش. کتاب درواقع سه پرسناژ يا شخصيت بيشتر ندارد: آقاي لين، نوه‌اش و دوستش آقاي بارک؛ اما هر چه انسانيت، عشق، دوستي و بي‌ريايي بخواهيد مي‌توانيد در آن‌ها ،بيابيد آن‌هم در دنيايي پرشروشور، پرهياهو، آشفته و درهم و برهم که اين واژه‌ها ديگر مفهوم‌شان را از دست داده‌اند.