اگرچه بلوم بارها تفاسير خويش از نمايش‌نامه هملت را در قالب كتاب، مقاله و سخنراني ارائه كرده است، هملت: شعر بي‌كران نه تنها به عنوان جوهره‌اي موجز از تمامي آن‌ها، و نيز ضميمه‌اي بر كتاب شكسپير: ابداع انسان، بلكه چونان تفسيري بازنگرانه در آراي پيشين بلوم است. در اين كتاب فصول بيست و ‌پنج‌گانه تفسير بلوم از هملت لايه لايه بر هم مي‌نشينند تا در انتها مانند گوي بلوريني در فاصله كانوني مناسب، ميان چشم ما و متن هملت قرار گيرند و بدين سان چشم‌اندازي صريح و شفاف از شاهكار شكسپير ترسيم كنند. تفسير بلوم همچون عدسي هم‌گرايي است كه تفاسير شكسپيرشناسان در چهار قرن اخير، چونان طيف‌هاي نور، با گذر از آن تا حد امكان به روشن‌تر شدن معماي هملت ياري مي‌رسانند؛ اگرچه بلوم خود اين نقيضه را به ما يادآور مي‌شود كه راز ماندگاري هملت همانا در پايدار ماندن معماي ابدي آن و فرارَوي مدامش از مرزهاي خويش است.