مادرم حتي در بستر مرگ و پس از ماه‌هاي طولاني تيمار و پرستاري، باز هم همين حرف را تكرار مي‌كرد. آنقدر گفت كه اين امر به خودم هم مشتبه شده بود. فكر مي‌كردم مقصر اصلي در همه اتفاق‌هايي كه براي من مي‌افتاد خودم هستم. خودم را درختي آفت زده مي‌ديدم كه كرم‌ها از درون، روحش را و مغز استخوانش را مي‌خورند و آرام آرام به پوسيدگي مي‌رود. آيا دور از انتظار بود كه روز به روز ساكت‌تر و خموده‌تر شوم؟ آيا اينكه مي‌گويند آغوش مادر ثروتي جاودانه است و آنكه مادر دارد فقير نيست درست است و در مورد همه صدق مي‌كند؟ در مورد همه مادران و همه فرزندان؟ و آيا همه مادران به صرف جان بخشيدن به فرزندانشان به بهشت مي‌روند؟