وابي سابي مفهومي در زيبايي‌شناسي سنتي ژاپني است؛ جهان‌بيني‌اي بر پايه اعتقاد به ناپايداري و زودگذري جهان و پذيرش نقص‌ها. اين نوع تفكر زيباشناختي به عنوان يك نوع زيبايي «ناپايدار، ناتمام» توصيف مي‌شود. «وابي» به معناي «ستايش و زيبا ديدن اندوه، فقر و سادگي»، «سابي» به معناي «ستايش و زيبا ديدن پيري، كهنگي، تنهايي و دلتنگي» است. اين دو اصطلاح اغلب در كنار يكديگر و به صورت يك واژه (وابي سابي) به كار مي‌روند.