نامت، گلواژه‌اي به سپيداي ماهتاب و سپيده‌ست، در باغ اطلسي‌ها، و دشت‌هاي گرم شب‌بوهاي دشتستان، نامت گل هزار بهار نيامده‌ست. نامت، مژدگانم را در مي‌گيرد، نامت، در جانم، گر مي‌گيرد