«پسر بروكليني» گر چه صحنه‌هاي تقريبا كوتاهي دارد، اما مارگوليز توانسته با هنرمندي در هر صحنه، تنش‌هاي دراماتيك شگفتي خلق كند، شخصيت‌هاي وي باورپذير و ديالوگ‌هايش بسيار قدرتمند و تاثير گذارند. در تمام نمايش‌نامه، مارگوليز از طنزي هوشمندانه و در اغلب موارد تلخ بهره گرفته است. گرچه او تنها تكه‌هايي كوچك از زندگي آدم‌هاي نمايش‌نامه را نشان مي‌دهد، اما تصاوير وي چنان دقيق و جامع‌اند كه مخاطب مي‌تواند به راحتي با شخصيت‌ها همذات پنداري كند، دليل تصميم‌هايشان را بفهمد، اندوهشان را درك كند و در نهايت به آن‌ها علاقه‌مند شود و با اشتياق آن‌ها را همراهي كند.