همه ما گاهي رها مي‌شويم، فراموش مي‌شويم، ناديده گرفته مي‌شويم. مي‌دانيم كه در قبال عزيزترين‌هايمان مسئول هستيم و كاري از دستمان ساخته نيست. اختياري نداريم. مانند عروسك خيمه‌شب‌بازي كه بندهايش را بريده و به حال خود رهايش كرده باشند. هر چه بيشتر تلاش مي‌كنيم كمتر به دست مي آوريم.... هرچه جلوتر مي‌رويم فقط اشتباهاتمان بيشتر مي‌شوند...