لوئيزلي نوشتن درباره‌ي مکزيکوسيتي را محکوم به شکست مي‌داند. ولي اين دقيقا همان کاري است که در جستارهايش درباره‌ گشت‌وگذار در اين شهر و نيز در ونيز و نيويورک انجام مي‌دهد. خط‌ سير اين جستارها با پياده‌روي‌هاي خوش‌خوشانه و دوچرخه‌سواري‌هاي الهام‌بخش تناسب دارد و آن‌چه موجب غناي آن مي‌شود جنبه‌هاي ادبي و تاريخي مکان‌هايي است که آن‌ها را در وضعيتي فراتر از شرايط زمان حال قرار مي‌دهد. در اين‌جا، اهميت زبان کمتر از جغرافيا نيست، به‌ويژه هنگام مواجهه با واژه‌هايي که به‌آساني قابل ترجمه نيستند، مثل واژه‌ي سائوداج سودازده‌ پرتغالي يا مفهوم رلينگوي اسپانيايي براي فضاهاي بلاتکليف شهري. نثر لوئيزلي را در اين جستارها مي‌توان به‌حق همتاي شعر دانست، زيرا به جزئيات حسي جان تازه‌اي مي‌بخشد و در پايان سفر، جايي براي نتيجه‌گيري‌هاي ملال‌انگيز باقي نمي‌گذارد.