با خودم مرور مي‌كنم كه اول بايد خيلي عادي بنشينم روي صندلي شاگرد ماشين، كنار دست پسردايي، دوم اين‌كه هر وقت پسردايي صلاح ديد از ماشين پياده بشوم، كوله سياه و بزرگم را بيندازم روي دوشم و بزنم به دل تاريكي. اين‌جاست كه بايد بشوم شبح، يك شبح سياه پنجاه‌وپنج كيليويي با صدوپنجاه‌وهشت سانتيمتر قد. بعد شانه خاكي جاده را رد كنم و بعدش هم راست دماغم را بگيرم و بروم تا جايي كه پسردايي براي برگشتن به ماشينش علامت بدهد.