بد نيست گاهي تعجب كنيم. حيرت كنيم كه شب روز مي‌شود، هوا هست، نور هست، راحت راه مي‌رويم، به‌سادگي حرف مي‌زنيم، بودن را درك مي‌كنيم. از بس ذهن ما درگير رويدادهاي به‌ظاهر غيرعادي است، ديگر تعجب‌كردن از وقايع عادي زندگي عجيب‌وغريب مي‌نمايد. تعجب كردن خوب است، حتي از بديهيات. چون به ما اين قدرت را مي‌دهد كه اصوات سرگردان كائنات را بشنويم. با زمين و زمان و در و پنجره حرف بزنيم. پر از سوال شويم.