سنگي‌به‌دره به درخت‌هايش معروف بود؛ درختان پرسايه، پرشكوه و پرميوه و به مهرباني‌اي كه ميان مردمش موج مي‌زد. به سوپ‌ها و كيك و كلوچه‌اي كه ميان همه پخش مي‌شد. به كتابخانه و محفل‌هاي فلسفي و ادبي و هنري و سياسي. بچه‌ها كه رها و سرخوش توي كوچه‌ها بازي مي‌كردند و دل‌هايي كه به حضور يكديگر گرم بود...