در نمايش، ده شاگرد كلاس روي پنج نيمكت خشك و ناملايم نشسته‌اند و بي‌هوا و بي‌محابا لب به سخن مي‌گشايند. بازيگران پا به صحنه مي‌گذارند، نيمكت‌ها را مي‌چينند، دسته‌جمعي سرود و آواز مي‌خوانند، مي‌رقصند، و شعر مي‌خوانند، اما مهم‌تر از همه حرف مي‌زنند؛ بي‌وقفه، بي‌بهانه و بي‌پرده.