ارواح بي‌شماري كه فوج‌فوج در روشنايي روز در شهر حركت مي‌كردند، هر چيز ديدني، شنيدني يا قابل ادراكي را با حواسي كه از قيد تن رها شده بود درك مي‌كردند و به اين ترتيب از روز بهره‌مند مي‌شدند، همان روزي كه وقتي زنده بودند انتظار رسيدنش را مي‌كشيدند... مرگ از اتفاقات آن روزها عقب مانده بود...