راه تمام نمي‌شد و زني كه از انتهاي قرقره آويزان آسمان شده بود حرف نمي‌زد حرف نمي‌زدم مثل خيلي وقت‌ها كه سكوت چتر سفيدي‌ست زير آفتابي كه شب‌ها خوابش را مي‌بينم