آدمي که روز‌ها پس از روز‌ها در زندان انفرادي مانده و خواهد ماند، چه تجربه‌اي را از سر گذرانده و زمان‌ها و مکان براي او چه معنايي دارند؟ آدمي که به‌خاطر دفاع از آزادي محبوس است، زمان و مکان را چطور مي‌بيند و فهم مي‌کند؟ غير از اين است که قدرت تمام توان‌اش را به کار برده و مي‌برد تا به مبارزان هميشه حاضر در سنگر‌هاي آزادي بفهماند که بايد سنگر‌ها را ترک کرده و تسليم همه‌ آن صحنه‌پردازي‌هايي شوند که برپا کرده است؟ آدمي که مي‌تواند بخشي از نيروي فاشيسم باشد، ولي به دروغ پشت کرده و سمتي مي‌ايستد که سرانجامش روز‌ها و ماه‌ها و سال‌ها زندان انفرادي و شکنجه و سرحدات شقاوت است، چطور؟ آلبي ساکس، وکيل سفيد پوستي که در آفريقاي جنوبي زير سلطه‌ رژيم آپارتايد، براي‌ ايستادن سمت حقيقت و دفاع از آزادي، پشت ميله‌هاي انفرادي تا مرز‌هاي جنون و ويراني پيش رفت، يکي از نمونه‌ترين نام‌هاي تاريخ است براي يادآوري و تکرار اهميت ايستادن بر سر‌ايده‌هاي ر‌هايي‌بخش. ديويد ادگار، نمايشنامه‌نويس شهير انگليسي، در يادداشت‌هاي روزانه آلبي ساکس در زندان، روايت‌هاي اين وکيل مبارز و آزادي‌خواه از زندان‌هاي آپارتايد را پيش‌رو گذاشته و يکي از تکان‌دهنده‌ترين متن‌هاي نمايشي سده‌ بيستم را نوشته است. نمايشنامه‌اي در دو پرده و بيست‌وهشت صحنه، روايت تاب‌آوري يکي از آن‌ها که هنوز‌ اميد داشت از پس همه‌ نا‌اميدي‌ها.